İşte Arjantin'den sonraki takımım.
Fernando Torres...
Ama çocuğa bir haller olmuş.
Sıcak da vurunca çiller iyice çıkmış...
Mayıs ayını Anadolu yollarında öyle böyle geçirdik.
Olmadı Michel olmadı.
Haydi Platini!!!
NtvSpor gecesinde kardeşimiz bir baktım yanımızda belirdi.
Sağolsunlar davet etmişler, atladık teknemize gittik.
Ardından da en büyük bomba patladı.
Sadece İnterliler, sadece Bayernliler yoktu.
Yıl 2008, artık turnuva zamanı gelmiş, bütün hazırlıklarım tamamlanmış ve ülke tarihinin en görkemli futbol yürüyüşüne eşlik edeceğimi bilmeden yola koyulmuştum.
Euro 2008’in futbol dışında bana yaşattığı en önemli olay hiç kuşkusuz yepyeni dostlukların başlamasıydı.
Cenevre’den Basel’e yaptığım yolculuktan sonra beni beraber çalışacağım kişiyle tanıştırdıklarında uzun bir dostluğun başlayacağını hiç tahmin etmemiştim.
Roberto Lucenti...
İlk merhabadan hemen sonra; ‘Demek o su kaydırağından kayıp,kendini videoya çeken senmişsin’ diye konuya girdi, o gündür hala her konuşmamızda gülmeye devam ediyoruz. Basel’de Zürih’de ve aslında Dünya’nın bir çok yerinde.
Şöyle bir düşünün daha henüz tanıştığınız birisiyle bütün gün eğlenip ertesi gün, evinizde ağırlar mısınız?
Şimdi böyle bir yazı da nerden çıktı diyenlere haftasonunda oynanan Şampiyonlar Ligi Finali’ni hatırlatmamda fayda var.
Günlerden Perşembe’ydi, finale 2 gün kalmıştı ve Malatya’da iş için bulunurken Roberto’yla konuştuk.
Madrid’deydi ve finale hazırlanıyordu.
2008'de beraber çalışmamızın üzerinden tam 1 yıl geçmişti. Ben İstanbul’daydım ve o Roma’da Barcelona – Manchester United maçının öncesinde tribünleri yönetmek üzere sahadaydı.
Sağolsun Signor Baras finale gittiğinde ‘Al bakalım arkadaşının resimini, hasret gider’ diyerek yollamıştı dev ekrandaki Roberto’yu.
2008’de Euro, 2009’da Roma finali ve 2010 yılında yine final ama bu sefer Madrid!
Madrid’in maestrosu o’ydu!
Bütün tribünleri gaza getiren, seyircilerin sadece beklemeyip aynı zamanda eğlenmeleri için elinden geleni yapandı.
Organizasyonun başıydı!
Maça giden arkadaşlarım döndükten sonra Madrid fotolarını da burada paylaşacağım.
Onlar finalde bense günübirlik de olsa Malatya’daydım.
Biliyormusun Malatya italyancada ‘illness, disease’ demek dedi ve yıkıldım.
Madrid’de en azından tribünde olmalıydım.
Şu an Samsun’dayım ve hala yıkığım, toparlanmam çok uzun zaman alıcak galiba!
‘Peki ya Dünya Kupası ?’ dedim, ‘Nehrin kenarında olacağız’ dedi.
İşte Zürih’de o nehrin kenarıydı aslında dostluğun başladığı!
Ya Zürih’de nehrin kenarında, ya İstanbul’da boğazın yanında Dünya Kupası’nda Roberto’yla birlikte bir maçta beraber sarhoş olacağız.
Malumunuz Saint Yıldırım bir konuştu yine boş konuştu.
Deivid: Ne yaptığı belli olmayan, boşa para kazanan Beşiktaş'da Nobre neyse, Fenerbahçe'de o olan şahsına münhasır 'mal'.
Ne zaman ortaya çıkacak, ne zaman bir açıklama yapacak derken sonunda dün insan içine çıktı ulu insan SAINT Yıldırım.
Bir de Fenerbahçeli olmayanlar açısından değerlendirmekte fayda var.
Geçtiğimiz günlerde çok fazla gündemde olan fakat bir türlü vakit ayıramadığım İbrahimovic, Pique ilişkisiyle ilgili bir kaç çift laf söylemekte fayda var.
Malum fotoğraf yayıldığında (üstteki resim), herkesin aklında aynı ışık yanmıştı ve daha sonra İbra çok nazikçe(!) durumu gazetecilere izah etmişti.
Hatta hatta yakınlaşmanın dışında Pique kendi elleriyle Messi'ye şampanya servisinde bulundu. E tabi bir türk bloggerı olarak bende de şimşekler çaktı.
Şampiyonlar,ligden düşenler, ikinci olup şampiyonluk kutlaması yapanlar(!) derken diğer maçlar aslında baya bir ihmal edildi.
Ne pazardı ama!
Bizim dışımızda İtalya'nın en büyüğü de belli oldu.
Milano sokakları da tabii Siena'dan takımın dönmesiyle yıkıldı.
Bu kadar çalıştılar, aslında daha fazlasını hak ederken sadece şampiyonlukla idare ettiler.
